ιστορίες της διπλανής πόρτας
…στην οποία δεν ξέρεις ποιος μένει!
_____________________________
“μπλέξαμε τα χέρια μας”
Βόηθα με να σε βοηθώ ν’ ανεβούμε το βουνό. Όπου «βουνό» είναι κάθε φορά για τον καθένα μας και κάτι άλλο. Την ώρα όμως της οποιασδήποτε ανάβασης το θέλεις το χεράκι βοηθείας. Εδώ που λέει ο λόγος μέχρι του Φιλοπάππου ανεβαίνεις για τα Κούλουμα και κάποια στιγμή, αν δε σε σπρώξει λίγο ο από πίσω σου ή αν δε σε τραβήξει από το χέρι ο μπροστινός σου, μένεις ακίνητος και πετάς τον χαρταετό από τους πρόποδες.
Ωραίο το χέρι που σε σπρώχνει, ωραίο κι αυτό που σε τραβάει! Ωραίο πράγμα η βοήθεια γενικώς! Είναι όμορφο να νοιώθεις ότι υπάρχουν άνθρωποι που νοιάζονται για σένα και στη δύσκολη στιγμή θα το απλώσουν το ρημάδι προς το μέρος σου και δε θα το παίζουνε από κουλοί έως «συγγνώμη είχα τις τσάντες από τη λαϊκή στα χέρια μου, ήθελα αλλά δεν μπορούσα».
Με το χέρι αυτό νομίζω πως σε δένει μία σχέση αιώνια. Δεν το ξεχνάς ποτέ το χέρι που σε τραβάει στου Φιλοπάππου και σου δίνει τη χαρά να πετάξεις τον χαρταετό σου απ’ την κορφή κι όχι απ’ τους πρόποδες. Μπορεί αυτό το χέρι να μην τύχει να το ξαναδείς ποτέ, να μην τύχει το αγγίξεις ούτε μια φορά ξανά, αλλά θα ‘ναι πάντα το χέρι που του οφείλεις εκείνο το χαμόγελο όταν είδες τον αετό σου με την τεράστια ουρά του να σπάει τη μονοχρωμία του ουρανού πηγαίνοντας εν τέλει πιο ψηλά από όλους τους άλλους. Και τον είδαν κι οι υπόλοιποι. Όλος ο λόφος που στεκότανε εκεί τριγύρω μπουκωμένοι με τη λαγάνα και την ταραμοσαλάτα έτσι για το καλό. Και ξέρουν ότι δεν το κατάφερες μόνος σου αυτό, αλλά με τη χείρα βοηθείας που σε έσπρωξε ή σε τράβηξε. Και τρέχουν όλοι να φωνάξουνε μαζί «πες ευχαριστώ», «είπες ευχαριστώ;», «ευχαριστώ να πεις».
Και μέχρις εδώ δηλαδή κάνουν μια χαρά. Γιατί είναι ωραίο να λες «ευχαριστώ», να το εννοείς και επίσης να ανταποδίδεις και τη βοήθεια όποτε και αν μπορείς, βρε αδερφέ. Αλλά αυτό είναι μια άλλη πονεμένη ιστορία, ας μείνουμε προς το παρόν στο «ευχαριστώ». Που φυσικά το λες. Το λες, το χαίρεσαι και το πιστεύεις. Αλλά δε σημαίνει τίποτα άλλο από ένα απλό «ευχαριστώ». Καμιά φορά οι άνθρωποι συγχέουμε τις έννοιες των λέξεων ή τους προσδίδουμε κι άλλες, που οι κακόμοιρες οι λέξεις από μόνες τους ούτε είχαν ούτε θα ‘θελαν να ‘χανε ποτέ. «Ευχαριστώ» για παράδειγμα δε σημαίνει «σ’ αγαπώ». Δε σημαίνει «σε έχω ανάγκη», «σε χρειάζομαι», «σε θέλω δίπλα μου». Πολλές φορές δηλαδή δε σημαίνει ούτε καν «σε συμπαθώ» ή έστω «θα χαιρόμουν να τα ξαναλέγαμε». Το «ευχαριστώ» είναι η έκφραση της αναγνώρισης μιας όμορφης πράξης που έκανε κάποιος για μας. Είναι που καταλαβαίνεις τη συμβολή του χεριού που σε έσπρωξε ή που σε τράβηξε στο πέταγμα του χαρταετού σου και το λες. Αυτό και μόνο.
Γιατί μπορεί όπως λέγαμε αυτό το χέρι να μην τύχει να το ξαναδείς ποτέ, αλλά ίσως τελικά και να μη θέλεις να το ξαναδείς. Όχι, δεν είναι σκληρό, είναι πραγματικό. Το ίδιο χέρι που σε έσπρωξε ή σε τράβηξε για να ανέβεις μπορεί να είναι αυτό που έσπρωξε ή τράβηξε κάποιον άλλον για να πέσει αυτή τη φορά από του Φιλοπάππου. Χάρη σ’ αυτό το χέρι μπορεί ο αετός κάποιου άλλου να γκρεμίστηκε και να μην πέταξε ποτέ, μπορεί την ώρα που εσύ χαμογελούσες με την ουρά σου που έσπαγε τη μονοχρωμία του ουρανού κάποιος άλλος να ‘ριχνε κορόμηλο το δάκρυ γιατί η ουρά τους δικού του αετού έσπαγε τη μονοχρωμία του χωματόδρομου.
Ναι, το ίδιο χέρι! Πού είναι το απίθανο δηλαδή; Εσείς έχετε συναντήσει στη ζωή σας μόνο χέρια που ανεβάζουν ή μόνο απ’ τα άλλα που σου δίνουν μια και παίρνεις σβούρες στον κατήφορο; Όχι γιατί απ’ όσο ξέρω τα χέρια είναι φτιαγμένα να τα κάνουν και τα δύο. Και να τραβάνε και να σπρώχνουν. Το θέμα είναι τι επιλέγουνε κάθε φορά. Και το θέμα βέβαια είναι τι μπορούμε να δεχτούμε εμείς κάθε φορά από αυτά τα χέρια.
Δε σημαίνει ότι το χέρι που βρέθηκε στη δύσκολη στιγμή μπροστά μας και μας πρόσφερε βοήθεια θα το κρατάμε μια ζωή και θα συμπορευόμαστε. Γιατί άντε σήμερα βρεθήκαμε τυχαία στου Φιλοπάππου για τα Κούλουμα. Άμα αυτό αύριο θέλει να περάσει τη Σαρακοστή σε μοναστήρι και το Άγιον Πάσχα στα Ιεροσόλυμα, σημαίνει ότι εγώ πρέπει να ακολουθήσω; Κι αν δεν ακολουθήσω και παραμείνω εδώ στην Ψαροκώσταινα, πώς θα εξακολουθήσουμε να είμαστε χέρι-χέρι εγώ με το χέρι (αφού καθόσον γνωρίζω δεν έχω τις υπερδυνάμεις του Σαΐνη -«εμπρός, καλό μου χέρι»- ώστε να μακραίνει το καημένο ατελείωτα);
Αν λοιπόν ποτέ απλώσουμε το χέρι μας, μην περιμένουμε αιώνια ευγνωμοσύνη. Αλλά ακόμα κι αν την έχουμε (πράγμα ευχάριστο και επιθυμητό), ας μην περιμένουμε αγάπη, συμπάθεια, συμπόρευση και κάποιος να κρατάει το χέρι μας που τόσο τον βοήθησε για πάντα μέσα στο δικό του, μόνο και μόνο από υποχρέωση. Κι ας μην κατηγορούμε εύκολα τον ευεργετηθέντα που γίνεται αχάριστος με το καλόψυχο και πονετικό εκείνο χέρι. Ας ξεχωρίζουμε τις σημασίες… είπαμε, άλλο «ευχαριστώ» άλλο «σ’ αγαπώ». Ή ακόμα καλύτερα ας ευχηθούμε να ταυτίζονται και οι δύο χρονικά. Αλλά ας μην τα μπλέκουμε… άλλο «εύχομαι» άλλο «συμβαίνει».
Διαβάστε όλο το τεύχος Φεβρουαρίου
Facebook https://www.facebook.com/CityODE
