ιστορίες της διπλανής πόρτας
…στην οποία δεν ξέρεις ποιος μένει!
_____________________________
“μη μου τον κύκλο τάραττε”
γράφει ο Νίκος Μήτσας
Κύκλος: H επιφάνεια που σχηματίζεται από μία καμπύλη γραμμή, της οποίας όλα τα σημεία απέχουν ίση απόσταση από ένα άλλο σημείο. Γεωμετρικά τουλάχιστον αυτό ορίζεται ως κύκλος χρόνια τώρα. Γεωμετρικά, αλλά και μεταφορικά, τελικά. Διότι όλοι οι κύκλοι στη ζωή μας είναι σαν μία γραμμή που ξεκινάει, συνεχίζει και κάποια στιγμή. ..δεν έχει άλλο. Δεν πάει παρακάτω, φτάνει στο τέλος. Ο κύκλος έχει πλέον ολοκληρωθεί.
Μπορεί αυτός ο κύκλος να είναι τεράστιος, μικρούλης, να κάνει να ολοκληρωθεί χρόνια ολόκληρα ή να σχηματιστεί μόλις μέσα σε μια ώρα, αλλά θα ‘ρθει πάντως κάποτε η στιγμή που θα τον κάνει τον κύκλο του. Όλα τα πράγματα κάποτε τελειώνουν, είτε πρόκειται για μικρής είτε για μακράς διάρκειας. Τελειώνει το γλυκό που τρως, ο καφές που πίνεις, η δίαιτα που κάνεις (αυτή μπορεί να τελειώσει και πριν καν αρχίσει), το σχολείο, οι σπουδές σου, η δουλειά σου, η σχέση σου, ο γάμος σου. Κι όταν τελειώσουν, τα θέματα είναι δύο: α) να το καταλάβεις και β) να τα διαχειριστείς.
Όχι, δεν είναι απαραίτητο ότι καταλαβαίνεις πως ο κύκλος έχει ολοκληρωθεί. Όλοι αφήσαμε την τελευταία μπουκιά απ’ το γλυκό στο πιάτο για να τη φάμε λίγο αργότερα, καθυστερώντας το φινάλε της απόλαυσης. Όλοι αφήσαμε μία γουλιά καφέ στον πάτο απ’ το φλιτζάνι μας, όλοι ξυπνήσαμε με την έννοια του σχολείου κάποιο καλοκαίρι (έστω και από συνήθεια) ή δεν δίναμε ένα μάθημα για χρόνια από φόβο τι θα κάνουμε ως πτυχιούχοι. Όλοι μείναμε σε μια δουλειά, μια σχέση, έναν γάμο, γιατί δε θέλαμε να δούμε ότι ο κύκλος έχει κλείσει κι εμείς απλώς διαγράφουμε καμπύλες γραμμές με τον διαβήτη μας πάνω στην ήδη και από χρόνια σχηματισμένη. Και ζούμε τα ίδια και τα ίδια, χωρίς καμία αλλαγή, πηγαίνοντας συνεχώς γύρω-γύρω και ξανά και ξανά και δώσ’ του πάλι, μέχρι να ζαλιστούμε, να ξεράσουμε και, τελικά, να αποφασίσουμε να δούμε ότι δεν ζούμε, αλλά απλώς στροβιλιζόμαστε πάνω σε έναν κύκλο που έχει ήδη κλείσει.
Και τώρα; Τώρα που το είδαμε τι κάνουμε; Πώς αφήνουμε απ’ το χέρι τον διαβήτη και αποχωρούμε απ’ τον κύκλο; Τι κάνουμε μετά; Μένουμε εκτός κύκλου και ξεκουραζόμαστε ή ξαναπιάνουμε δουλειά κι αρχίζουμε να ανοίγουμε άλλους καινούριους; Τόσα ερωτήματα για έναν κύκλο ούτε στα Μαθηματικά δεν είχα!
Νομίζω πάντως ότι, πάνω απ’ όλα, πρέπει να καταλάβουμε ότι δεν είναι κακό να κλείνουνε οι κύκλοι (φράση που γραμματικά ούτως ή άλλως είναι λάθος, γιατί κύκλος δημιουργείται μόνο με κλειστή γραμμή, αλλά τέλος πάντων). Δεν είναι κακό να αποχαιρετούμε πράγματα, καταστάσεις γλυκά ή καφέδες. Είναι αγχωτικό, φοβιστικό (ακόμα και για το γλυκό -μην τολμήσεις να μου πάρεις γλυκό εμένα, σ’ έχω φάει με μεγαλύτερη ευκολία απ’ αυτό), αλλά όχι κακό. Κακό είναι να μένεις σε πράγματα που έχουν ολοκληρωθεί και να ζαλίζεσαι μέσα σ’ αυτά. Κακό είναι να μην εκτιμάς τα όμορφα που σου πρόσφερε αυτός ο κύκλος και να βρίζεις την ώρα και τη στιγμή που άνοιξε, απλώς γιατί είχε άσχημες στιγμές ή άσχημο φινάλε. Κακό είναι να μη θες να ανοίξεις άλλον κύκλο, γιατί σε απογοήτευσε ο προηγούμενος. Κακά είναι αυτά και άλλα τόσα, αλλά σίγουρα όχι η ολοκλήρωση.
Κάθε πράγμα πρέπει να τελειώνει για να δίνει τη θέση του στο επόμενο. Δεν είναι ήττα να τελειώνουνε τα πράγματα. Είναι ζωή. Ζωή και νίκη του καινούριου. Κάτι άλλο πρέπει να ‘ρθει στη ζωή μας, γιατί εμείς πια το αναζητούμε κι αυτό που κλείνει δεν είναι ικανό να μας το δώσει. Κάτι άλλο πρέπει να ‘ρθει στη ζωή μας ή στη ζωή του άλλου και τον διαβήτη να τον αφήσει πρώτα εκείνος (γιατί δεν έχουμε εμείς πάντοτε τον τελευταίο λόγο σε μια σχέση).
Όπως και να ‘χει, όποιος κι αν κλείσει τελικά τον κύκλο, όποιος κι αν αφήσει πρώτος τον διαβήτη, μας μένει πάντα ένα κέρδος για να συνεχίσουμε. Κάθε κύκλος είναι κέρδος, κάθε κύκλος σε μαθαίνει να χρησιμοποιείς με μεγαλύτερη ευκολία τον διαβήτη και να σου αρέσουν τελικά αυτές οι καμπύλες γραμμές που σχηματίζει κάθε τόσο. Κάθε κύκλος, όσο κι αν κρατάει, όποιος κι αν τον κλείνει, όσο κι αν πονάει το κλείσιμό του αυτό, έρχεται για να σου μάθει να σχεδιάζεις, να ζωγραφίζεις και να αναγνωρίζεις πια το τέλος με την πρώτη κιόλας ζάλη, πριν να φτάσεις στο όριο του ιλίγγου. Κάθε κύκλος μια αρχή… μια αρχή κι ένα ευχαριστώ γι’ αυτόν που έκλεισε!
