(Σημεία Αναφοράς του Γιώργου Μπίλιου)
Προσοχή στο κενό μεταξύ συρμού και αποβάθρας. Please mind the gap between the train and the platform. Σύρμος, διασυρμός, ξυλοδαρμός. Πρώτα βγαίνουμε κυρία μου και μετά μπαίνετε εσείς. Μαγικό κουμπάκι. Τιιιιιιιιιιν. Ανοίγουν οι πόρτες. Παιδιά τελείωσε το γάλα. Μπούκα μέσα στον συρμό. Κανένας δεν με σταματά. Είμαι ο Χουλκ. Εγώ θα μπω μέσα και θα τους πάρω παραμάζωμα. Και με μπλοκ άουτ, βλέπετε ξανά τη φάση, ο κύριος Δηθενίδης παίρνει υπέροχη θέση μέσα στο βαγόνι, ενώ έχει στραπατσάρει συμπαίχτες και αντιπάλους. Ο διαιτητής μιλάει στο κινητό του, που δεν έχει σήμα, και δεν βλέπει τη φάση. Προφανώς δεν σφυρίζει τίποτα, παρά αδιάφορα. Οι φίλαθλοι και των 2 ομάδων εισβάλλουν με άγριες διαθέσεις μέσα στο αγωνιστικό βαγόνι. Φίλαθλοι, η ομάδα μας σας έχει ανάγκη. Θα τιμωρηθούμε. Μη ρίχνετε καπνογόνα. Μόνο καντήλια.
Κλασική μουσική στις αποβάθρες. Ένδειξη πολιτισμού. Μετά τη φωτεινή ένδειξη, σπρώξτε την πόρτα. Και όλους όσοι βρίσκονται πίσω απ΄αυτή. Βιβάλντι και ξύλο. Που ’ναι ο Βάγκνερ, που ’ναι ο Πουτσίνι, που ’ναι όλοι αυτοί; Καλέ, το ταπεράκι μου, η τσάντα μου, το κινητό μου, το χέρι μου… Επόμενη στάση, Ακρόπολη. Next station, Acropolis.
Επόμενη στάση, επόμενη στάση. Και το τέλος πιο κοντά. Χωρίς αποστάσεις. Με φθαρμένες υποστάσεις. Από το χρόνο, την καθημερινότητα, το επαναλαμβανόμενο μοτίβο ζωής. Κι εκεί, στο μετρό, μετρούν και ξαναμετρούν τις χαμένες ευκαιρίες. Αυτές που δεν πήραν ποτέ την έγκριση για δράση. Και άλλη μια μέρα σαν τις άλλες είναι μπροστά τους. Και αναλώνονται στην εκδήλωση μαγκιάς εκεί που τους παίρνει; Φευ.
