Μαίρη Συνατσάκη – Παρουσιάστρια, Blogger (Συνέντευξη)
Θα μπορούσα να γράψω έναν τεράστιο πρόλογο για τη Μαίρη Συνατσάκη, να αναφερθώ σε όσα θετικά άκουσα από όσους τη γνωρίζουν, να μιλήσω για την ευαισθησία της στα κοινωνικά θέματα, την αγάπη της για τα ζώα και το πόσο ολοκληρωμένη προσωπικότητα είναι. Όμως σε αφήνω να την ανακαλύψεις μόνος σου, μέσα από τις απαντήσεις της στις ερωτήσεις. Αυτό που αισθάνθηκα ήταν ότι μου έδωσε ελπίδα για να συνεχίσουμε, ότι ευτυχώς υπάρχουν όμορφοι Άνθρωποι γύρω μας και η Μαίρη είναι αδιαμφισβήτητα ένας από αυτούς τους Υπέροχους Ανθρώπους.
CREATIVES:
Photographer: George Alexandrakis https://www.facebook.com/georgealexandrakisphotography
Creative Art: Amarildo Topalis
Styling: Nayo P http://nayop.com/
Make up: Gogo Nikiforaki
Grooming περούκας: Elefterios Gigourtakis
Στο DWTS4 εκφράστηκες για το Bullying. Την επόμενη κιόλας ημέρα πολλοί αναφέρθηκαν στον εκφοβισμό. Πώς αισθάνθηκες που η κοινωνική σου ευαισθησία για το θέμα αυτό άγγιξε πολλούς συνανθρώπους μας; Ευθύνονται τα παιδιά για τον σχολικό εκφοβισμό ή τα αίτια είναι βαθύτερα; Ποια είναι η καλύτερη αντιμετώπιση για να εκλείψει το Bullying;
Όταν μου δόθηκε η ευκαιρία να επιλέξω εγώ το τραγούδι που θα χόρευα εκείνη την Κυριακή στο DWTS4, ήξερα, από την πρώτη στιγμή, ότι θα ήταν το “BreatheMe” της Sia, γιατί είναι τραγούδι συνδεδεμένο με έντονα συναισθηματικές φάσεις της ζωής μου. Ο τρόπος όμως που προσεγγίσαμε τη χορογραφία δεν ήταν κάτι που ήξερα από πριν. Θυμάμαι ότι οδηγούσα και πήγαινα σε πρόβα, όταν θυμήθηκα ένα πολύ συγκινητικό βίντεο που είχε ανεβάσει στο YouTube ο 13χρονος Jonah Mowry (υπό τους ήχους του “Breathe Me”), για να επικοινωνήσει με τον «έξω κόσμο» τη δική του ιστορία bullying, που τον είχε οδηγήσει συχνά να σκεφτεί και το ενδεχόμενο να αυτοκτονήσει. Με αυτό στο μυαλό, αλλά και με τη σκέψη σε ένα δικό μου κείμενο, που είχα γράψει στο blog μου, για το bullying, όταν είχα διαβάσει την είδηση της αυτοκτονίας ενός 15χρονου κοριτσιού εξαιτίας του, αποφάσισα να προτείνω στον χορογράφο μου αν θα ήθελε να εστιάσουμε σε αυτό το θέμα. Συμφώνησε και μπήκαμε μαζί σε ένα υπέροχο και επίπονο συναισθηματικά και σωματικά ταξίδι δημιουργίας. Αφού μπορούσαμε να πούμε ό,τι θέλουμε, γιατί να μη μιλούσαμε για κάτι που θα αφορούσε σε περισσότερο κόσμο και όχι μόνον εμάς;
Η ανταπόκριση από τον κόσμο ήταν κάτι που δεν περίμενα ποτέ. Και, κοιτώντας πίσω, ξέρω ότι ήταν η σημαντικότερη στιγμή μου στα δέκα χρόνια που κάνω τηλεόραση.
Στην ερώτηση ποιος ευθύνεται για τον σχολικό εκφοβισμό, δεν μπορώ να κατηγορήσω ευθέως τα παιδιά. Είναι αποτέλεσμα των όσων βιώνουν στο σπίτι τους και στο περιβάλλον τους και υπάρχει μόνον ένας τρόπος να το χειριστείς αν σου συμβαίνει. Μην Ντρέπεσαι και Μίλα γι αυτό! Ο θυμός του άλλου που βρίσκει στόχο επάνω σου δεν σε αφορά. Δεν είναι δικός σου. Δεν σε ορίζει και δεν θα σε νικήσει.
Δεν είσαι μόνος σου!
Ποιος είναι ο μεγαλύτερός σου φόβος και ποια η μεγαλύτερή σου φοβία;
Πάντα ο μεγαλύτερος φόβος των έλλογων όντων είναι η γνώση του θανάτου τους. Δεν θα διαφοροποιηθώ σε αυτό. Φοβία αισθανόμουν με τα αεροπλάνα, αλλά είμαι ολοένα και καλύτερα σε αυτόν τον τομέα.
Ακούω συνέχεια την έκφραση για τους τηλεοπτικούς παρουσιαστές «Τι ανάγκη έχουν αυτοί;». Τι απαντάς σε μία τέτοια έκφραση που σίγουρα θα έχεις ακούσει ή, αν όχι, ένας εργαζόμενος στα ΜΜΕ βιώνει διαφορετικά πράγματα από ό,τι ένας τηλεθεατής;
(Δεν ερωτώ γενικά γιατί σίγουρα δεν μπορείς να απαντήσεις για όλους.)
Δεν μπορώ να αρνηθώ ότι η δουλειά μου, λόγω των λαμπερών φώτων και της προβολής, προκαλεί την αίσθηση της ευκολίας. Και ναι, είναι πιο εύκολο να δουλεύεις στην τηλεόραση απ’ ό,τι στην οικοδομή. Εγώ από την άλλη, τα μεγάλα κασέ δεν τα έζησα. Ξέρω ότι υπήρξαν, αλλά μπήκα στα μεγάλα κανάλια την εποχή της κρίσης και έχω ζήσει πάρα πολλές φορές το να δουλεύω και να μου χρωστάνε την αμοιβή μου. Επίσης ξέρω ότι δουλεύω από τις 08:00 το πρωί και τρέχω όλη μέρα. Το νωρίτερο που γυρίζω σπίτι μου είναι στις 22:00. Και του χρόνου δεν έχω ιδέα αν θα εργάζομαι, γιατί έτσι είναι τα φώτα. Σβήνουν από τον ίδιο διακόπτη όσο γρήγορα ανάβουν. Έχω δουλειά και αυτό είναι το σημαντικό. Για τον κάθε νέο άνθρωπο που έχει δουλειά είναι τύχη. Δεν ξέρω αν πρέπει να απολογηθώ για κάτι, αλλά νιώθω τυχερή που εργάζομαι και γι’ αυτό προσπαθώ να δίνω όλα όσα έχω από την ενέργειά μου σε αυτό.
Ποια είναι η διαφορά της αναγνωρισιμότητας από τον άνθρωπο εκείνο που δεν είναι γνωστός; Σου έχει τύχει κάποιο περιστατικό που σε κάποιο κατάστημα συμπεριφερόντουσαν με αγένεια, ενώ αντίθετα, βλέποντάς σε, μεταμορφώθηκαν σε ευγενείς;
Όχι, δεν μου έχει συμβεί ένα τέτοιο περιστατικό. Μου έχει συμβεί να με αναγνωρίσουν και να με εξυπηρετήσουν πιο γρήγορα ενδεχομένως, αλλά δεν το θεωρώ σωστό να συμβαίνουν αυτές οι διακρίσεις. Είναι κάπως σαν «ανάποδος» ρατσισμός.
Ποιες οι αρχές και τα χαρακτηριστικά μιας προσωπικότητας που σε ελκύουν;
Το απόλυτο και το εξής ένα: Το μυστήριο. Να νιώθω ότι υπάρχει κάτι ανήλιαγο κάτω από αυτό που όλοι βλέπουν και που θα αποκαλυφθεί μόνο σε εμένα. Αυτό προϋποθέτει και ένα σημαντικό ποσοστό ευφυίας βέβαια, οπότε δύο. Δύο χαρακτηριστικά.
Πόσο δύσκολο είναι να δημιουργήσεις μία φιλία εκτός τηλεοπτικών ή καλλιτεχνικών «συνόρων»; Πιστεύεις στις αγνές προθέσεις των άλλων;
Πιστεύω μόνο στις αγνές προθέσεις των άλλων. Δεν μπορώ να σκέφτομαι διαφορετικά. Θα με πιάσει δυστυχία. Από την άλλη, με αυτήν τη λογική με πιάνουν «Κώτσο», αλλά το κόστος είναι μικρότερο από το να χάσω την πίστη μου στους ανθρώπους και στις αγνές τους προθέσεις.
Ως τηλεοπτικό πρόσωπο, έχεις υποστεί φαντάζομαι αρνητικούς σχολιασμούς. Πώς τις αξιολογείς;
Βρίσκω πάντα όση περισσότερη αλήθεια μπορώ στις αρνητικές κριτικές. Γκρινιάζω και θυμώνω στην αρχή, γιατί καθόλου δεν μου αρέσει να μη με αποδέχεται κάποιος συνολικά, και μετά ηρεμώ και ψάχνω με ψυχραιμία να δω τι μπορώ να κερδίσω από όλο αυτό. Πάλι θα γκρινιάζω, αλλά, τουλάχιστον, προσπαθώ να βγάλω και κάτι καλό.
Η εύκολη και κακή «κριτική», σύμφωνα με την ψυχολογία που έχεις σπουδάσει, τι κρύβει; Είναι ευκολότερο να γράψει κάποιος κάτι αρνητικό ή κάτι θετικό για τον άλλον;
Είναι θέμα προσωπικότητας. Εμένα, ας πούμε, μου αρέσει να βλέπω το θετικό στους άλλους. Όχι γιατί είμαι αγία, αλλά γιατί έτσι θα με συνέφερε να με κοιτούν και οι άλλοι. Με θετικότητα και επιείκεια. Η αρνητική κριτική κρύβει πάντα ένα κομμάτι προβολής. Δηλαδή είναι πιο απλή, γιατί αναγνωρίζουμε ευκολότερα τα αρνητικά των άλλων, επειδή τα αναγνωρίζουμε από τον εαυτό μας και τα προβάλλουμε στον απέναντι. Τροφή για σκέψη…
Μία γλυκιά κοινωνική πράξη που έκανες ή παρακολούθησες να γίνεται από κάποιον συνάνθρωπό μας και σε έκανε να χαμογελάσεις;
Είχα την τύχη, το τελευταίο διάστημα, να παρακολουθήσω από κοντά το έργο της ActionAid και είναι υπέροχο και πάρα πολύ συγκινητικό. Μακάρι να είχα βρεθεί μπροστά και σε μια πιο απλή καθημερινή τέτοια ιστορία, αλλά, δυστυχώς, δεν υπάρχει κάτι να μοιραστώ.
Γνωρίζω ότι αγαπάς τα ζώα. Τι απαντάς σε εκείνους που κακοποιούν τα ζώα; Πώς θα έπραττες αν γινόσουν μάρτυρας κακοποίησης;
Δεν ξέρω πώς και με τι μέσα, αλλά θα απομάκρυνα το ζωάκι αστραπιαία. Δεν θα το άφηνα με τίποτα να περάσει έτσι αυτό. Και δεν θα το ανεχόμουν σαν εικόνα. Δεν έχω τίποτα να απαντήσω σε αυτούς που κακοποιούν ζώα. Είναι απολίτιστα όντα και σαδιστές.
Η τελευταία μας ερώτηση αφορά στην Ιαπωνία, μιας και το τεύχος είναι αφιερωμένο στην προχωρημένη τεχνολογικά αυτή χώρα.
Η σφαγή των δελφινιών στην Ιαπωνία έχει ευαισθητοποιήσει πάρα πολλούς ανθρώπους παγκοσμίως, ακόμη και Ιάπωνες καλλιτέχνες συμμετείχαν σε καμπάνιες, προκειμένου να σταματήσει.
1. Αρκεί μία καμπάνια για να σταματήσει;
2. Τι απαντάς σε αυτούς που σε καθετί που συμβαίνει εκτός συνόρων χρησιμοποιούν τη φράση «Εδώ υπάρχουν άνθρωποι που πεθαίνουν, με τα ζώα θα ασχολούμαστε»;
3. Τι πιστεύεις ότι πρέπει να γίνει για να αλλάξει και να ευαισθητοποιηθούμε συλλογικά;
Δεν υπάρχει καμία λογική στη φράση αυτή. Ο τρόπος που φερόμαστε στις μορφές ζωής δείχνει τι σόι άνθρωποι και κοινωνία είμαστε.
Οι καμπάνιες δεν αρκούν για να σταματήσει μια κατάσταση, αλλά είναι το πρώτο βήμα. Το σημαντικό. Αυτό της ενημέρωσης. Θυμηθείτε πόση επιτυχία είχε για παράδειγμα το ALS Ice Bucket Challenge. Αν κάτι γίνει viral στις μέρες μας, υπάρχουν πολύ μεγάλες πιθανότητες να πετύχει απίθανα αποτελέσματα και ίσως και τη βαθύτερη αλλαγή. Η συλλογική ευαισθητοποίηση είναι το τελικό στάδιο και χρειάζεται χρόνος και παιδεία για να επιτευχθεί.
Ευχαριστώ πολύ, ελπίζω να μη σε κουράσαμε.
Ευχαριστώ κι εγώ πολύ για τη συνολική εμπειρία.
Ολόκληρη η αλήθεια βρίσκεται στο blog μου, www.mairiboo.com
Η φωτογράφηση της Μαίρης Συνατσάκη πραγματοποιήθηκε στο Japanese Restaurant KIKU στο Κολωνάκι,
Δημοκρίτου 12. Ευχαριστούμε πολύ, για την ευγενική χορήγηση του χώρου, τον κύριο Μιχάλη Κυριακάκη.
KIKU JAPANESE RESTAURANT
ATHENS – MYKONOS – VOULIAGMENI – PSYCHIKO
www.athenskiku.com
