«Πώς βρήκα την υγειά μου νιώθοντας γουρουνάκι!». Δεν ξέρω αν θα μπορούσε να ‘ναι τίτλος έκθεσης, πτυχιακής ή βιβλίου αυτοβοήθειας, εκείνο που ξέρω είναι πως είναι ο τίτλος της ζωής μου. Και θα καταλάβετε γιατί. Διότι το παν στη ζωή είναι να καταλαβαίνεις τι σου γίνεται και να το συνειδητοποιείς. Να μην εθελοτυφλείς. Κι εγώ τόσα χρόνια, είχα την εθελοτύφλα μου τη μαύρη!
Ώρες επί ωρών βουτηγμένος στην κατάθλιψη να σκέφτομαι πως για το ότι στα 33 μου δεν έχω καταφέρει να ανεξαρτητοποιηθώ, να έχω σταθερή δουλειά, σταθερή σχέση -σταθερή ζωή, ρε αδερφέ- φταίει ο Θεός που με μισεί και το σύμπαν που συνωμοτεί εναντίον μου για να μου πηγαίνουν όλα χάλια.
Να σκέφτομαι πως όσοι γύρω το ‘χουν καταφέρει και κάνουν τη ζωή που θέλουν είναι ή γιατί πατάνε πάνω στο δικό μου πτώμα ή γιατί έχουν μπάρμπα στην Κορώνη ή γιατί σ’ αυτή τη ζωή πετυχαίνουν μόνο οι ατάλαντοι, οι άχρηστοι και όλοι όσοι ο επιθετικός χαρακτηρισμός που τους αρμόζει ξεκινάει από «α» στερητικό! Έλα τώρα, μη γελάς… Αφού κι εσύ ακριβώς τα ίδια σκέφτεσαι στις στιγμές της μεγάλης απόγνωσης… Μουντζωμένος απ’ τη μοίρα νιώθεις κι εσύ και δεν έχεις με ποιον να τα βάλεις.
Εγώ λοιπόν τα ‘βαλα με μένα. Μπορεί όχι από επιλογή, αλλά γιατί ήμουνα ο πιο κοντινός που είχα, σημασία μια φορά έχει ότι τα ‘βαλα. Και σε καλό μου βγήκε έχω να σου πω. «Διότι, βρε πουλάκι μου καλό», είπα στον εαυτό μου, «δε σου φταίει κανείς για τις επιλογές σου. Και οι επιλογές σου σ’ έφεραν εδώ που είσαι. Δε σε πήρε κανείς από τ’ αυτί για να σε πάει στη Φιλοσοφική και να κάνεις ένα επάγγελμα απ’ το οποίο θα δεις χαΐρι στα 50 σου. Μόνος σου το αποφάσισες. Και σου βγήκανε και τα ματάκια σου στο διάβασμα για να το κάνεις (1,25 μυωπία απ’ το ένα μάτι και 1,5 απ’ το άλλο έκανα το καλοκαίρι των Πανελληνίων).
Ήσουνα από τα παιδιά εκείνα που τα παρακαλούσε ο πατέρας τους να συνεχίσουν το δικό του μαγαζί, αλλά εσύ την είχες δει νέος των γραμμάτων και δεν ήθελες ούτε καν να τ’ ακούσεις. Δε σου φταίει κανένας που, απ’ τα 15 σου που ερωτεύτηκες πρώτη φορά, πέφτεις πάντοτε στη λάθος γκόμενα, το καταλαβαίνεις απ’ τον πρώτο μήνα, αλλά κάθεσαι μαζί της το λιγότερο 2 χρόνια, γιατί τρέμεις στην ιδέα και μόνο ότι θα κάνεις παρέα με τη μοναξιά σου που δε θέλεις να τη βλέπεις ούτε σε graffiti στον δρόμο.
Δε σου φταίει κανείς που τη σταθερή ζωή που ονειρεύτηκες την έφτιαξες με ασταθή υλικά. Εσύ, αγόρι μου, δεν έχτισες με τούβλα, αλλά με ξύλο και άχυρα σαν τα δύο απ’ τα τρία γουρουνάκια», έφτασα να μου πω έξαλλος κάποια στιγμή και ορίστε πώς κολλάνε και τα γουρουνάκια!
«Μα απ’ αυτά βρήκες να παραδειγματιστείς; Είναι δυνατόν; Το τρίτο γουρουνάκι που είχε και μυαλό δε σου ‘κανε για πρότυπο; Όπου αμυαλιά εκεί πρέπει να θαυμάσεις;» Του ‘πα, του ‘πα, του ‘πα… πολλά… του εαυτού μου. Πάρα πολλά. Μέχρι που καταλήξαμε αμφότεροι στο συμπέρασμα -ο εαυτός μου κι εγώ δηλαδή- ότι αποτύχαμε. Μάλιστα αποτύχαμε, γιατί εκπλήσσεστε; Σας μοιάζει για επιτυχία δηλαδή εσάς όλο αυτό που περιγράφω παραπάνω; Εκτός κι αν εκπλήσσεστε με την παραδοχή. Άλλο αυτό.
Μόνο που αυτό ήταν και το μυστικό. Τουλάχιστον σε μένα. Και στα δύο γουρουνάκια βέβαια τώρα που το σκέφτομαι. Διότι αν δεν παραδεχτείς ότι τα ‘κανες μούσκεμα, πώς θα καταφέρεις μετά να τα στεγνώσεις; Άντε το πολύ-πολύ να στέκεσαι πάνω απ’ τα νερά και να αναρωτιέσαι ποιος σου ‘βαλε τρικλοποδιά και σου ‘πεσε στα ξαφνικά η κανάτα. Μα αυτό έχει σημασία τώρα ή να μην πλημμυρίσεις, βρε καημένε; Είχε σημασία για τα γουρουνάκια να κλάψουνε τη μοίρα τους όταν τους έπεσε το σπίτι ή προείχε να γλιτώσουνε από τον λύκο;
Όταν φτάνεις λοιπόν 33 και κανένα απ’ τα όνειρά σου δεν έχει πραγματοποιηθεί, δεν έχει σημασία να κάθεσαι και να θαυμάζεις πόσο ωραία όνειρα υπήρξαν… Δεν έχει σημασία να χρεώνεις την αποτυχία σου στους άλλους… Δεν έχει καν σημασία να δακρύζεις γι’ αυτά…! Χαμογέλα! Ναι, χαμογέλα που απέτυχες! Χαμογέλα γιατί βρήκες πλέον την αιτία… Ξέρεις πόσο βασικό είναι αυτό; Και δε θα σε φάει κανένας λύκος, επειδή στα 20 σου πήρες αποφάσεις που πίστευες τότε ότι είναι οι σωστές. Τώρα ξέρεις. Και αρχίζεις πάλι απ’ την αρχή.
Στα 33, ναι, δεν σε πήραν και τα χρόνια. Εντάξει, δεν βοηθάει τίποτα γύρω σου για να το κάνεις, αλλά μήπως και τότε που βοηθούσε εσύ το κατάφερες; Ξέρεις τι νομίζω ότι βοηθάει; Να μη βάλουμε κάτω το κεφάλι. Ok, παραδέχτηκες ότι απέτυχες, τα ‘κανες μούσκεμα -το ‘παμε, αλλά πιστεύεις ότι η μιζέρια θα βοηθήσει;
Θυμάσαι τι έκαναν τα δύο γουρουνάκια μόλις κατάλαβαν το λάθος τους; Τρέξανε με όλη τους τη φόρα στο τρίτο να σωθούνε, δεν είχαν χρόνο για πεσιμισμούς. Τρέξε λοιπόν κι εσύ! Με φόρα! Να σωθείς! Εσύ είσαι το τρίτο γουρουνάκι της ζωής σου! Ο συνειδητοποιημένος και θετικός εαυτός σου. Που θα τον συναντήσει ο αποτυχημένος και καταθλιπτικός και θα του ζητήσει στέγη. Σταθερή.
Σαν τη ζωή που ονειρεύτηκες. Αλλά παραδέξου, μωρέ, ότι δεν τα κατάφερες… Δεν έγινε και τίποτα. Ένας εγωισμός θα μας φάει. Κι αυτός είναι μάλλον κι ο κακός μας λύκος. Αλλά θα του ξεφύγουμε. Γιατί κι η ζωή ένα παραμύθι είναι κι είναι στο χέρι μας να έχει happy end… Σιγά να μην κερδίσει ο λύκος!
Υ.Γ.: Όλα τα γουρούνια έχουνε την ίδια μούρη. Φρόντισε να ‘ναι γελαστή!
