ιστορίες της διπλανής πόρτας
…στην οποία δεν ξέρεις ποιος μένει!
“κύμα, καρύδα και εθισμός”
γράφει ο Νίκος Μήτσας
Αραχτός στην παραλία… πλατς, πλατς το κυματάκι… φλάπα, φλούπα η θαλασσίτσα… παντού μυρίζει αντηλιακό καρύδα και ιώδιο… ο ήλιος σε πυρώνει, αλλά είναι τόσο ξεκούραστη αυτή η αίσθηση… κρατάς στο ένα χέρι σου τον δροσερό σου cappuccino με μπόλικη κανέλα που μπλέκεται με τη μυρωδιά της καρύδας και του ιωδίου και στο άλλο …το κινητό και απαντάς στο mail του γραφείου που μόλις έσκασε…! Εδώ, αν τα κείμενα συνοδεύονταν από μουσική, θα έπαιζαν αυτές οι νότες απογοήτευσης και επαναφοράς στην πραγματικότητα που ακούμε στις ταινίες…
Γιατί αυτή η πραγματικότητα υπάρχει παντού και δεν κάνει ποτέ διακοπές. Ή μάλλον κάνει. Μαζί σου. Πάντα. Μες στη βαλιτσούλα σου, στο πλοίο της γραμμής που παίρνεις, στο room to let που μένεις, στον δροσερό σου cappuccino που απολαμβάνεις αραχτός στην παραλία. Αυτή η πραγματικότητα που λέγεται δουλειά, πώς έχει καταφέρει και μας κυνηγάει όλους ακόμα κι όταν φεύγουμε για να ξεκουραστούμε; Εμείς την παίρνουμε μαζί μας ή αυτή τρυπώνει μαζί με τα εσώρουχα στο σακβουαγιάζ;
Εντάξει, μας πιέζουνε… ναι, ναι, χτυπάει σαν τρελό το κινητό ακόμα και στις διακοπές… ok, δε λες εύκολα όχι στο αφεντικό αυτές τις εποχές… εμείς όμως θέλουμε εν τέλει να αποφορτιστούμε; Ή η μόνη έννοια μας είναι να μην αποφορτιστεί το κινητό και χάσουμε κανένα mail; Αν όντως θέλαμε να ξεχαστούμε, δε θα βρίσκαμε, μωρέ, τον τρόπο να το κάνουμε; Με άλλα κι άλλα πώς το καταφέρνουμε;
Η υποψία και μόνο ότι συνηθίζουμε στη μιζέρια μας και η χαλάρωση μας έρχεται δυσκολοχώνευτη μπορεί να με τρελάνει. Εντάξει, δεν είναι εύκολο να ξεφύγεις απ’ την καθημερινότητά. Παίζει να ‘ναι χειρότερος εθισμός κι από τους πιο γνωστούς και καταστροφικούς που έχουμε όλοι κατά νου και μάλιστα χωρίς συμβεβλημένο κέντρο απεξάρτησης. Ή τουλάχιστον μόνιμο και με μορφή κτιρίου. Γιατί φυσικά (και με τις δύο έννοιες της λέξης) κέντρα απεξάρτησης είναι εκεί όπου χτυπάει η καρδιά των διακοπών μας. Εκεί όπου φτάνουμε και ξεκινάμε το βαρύ πρόγραμμα θαλάσσιων δραστηριοτήτων και θαλάσσιων μεζέδων, ώστε να ξεχαστούμε τις ώρες της κρίσης. Τις ώρες που το μέσα μας φωνάζει «θέλω mail, μου λείπει η κλήση από τον προϊστάμενο, μην τελειώνεις μπαταρίαααααααααα!».
Γιατί μάλλον εμείς το έχουμε το πρόβλημα. Εμείς τα βάζουμε τα εμπόδια. Εμείς είμαστε οι εξαρτημένοι. Και οι φοβισμένοι φυσικά. Γιατί από φόβο ξεκινάει η εξάρτηση, από τι ξεκινάει; Απ’ τη χαρά που σου προσφέρει το mail στο κινητό; Ε, εντάξει, έχουμε ζήσει υποθέτω κι άλλες, μεγαλύτερες από αυτήν…! Φοβόμαστε μήπως δε χρειαστεί να επιστρέψουμε απ’ το κέντρο απεξάρτησης γιατί το αφεντικό μας πει ότι δε χωράμε πλέον στην καθημερινότητά του, αλλά χωράμε ανετότατα στην καθημερινότητα του ΟΑΕΔ, φοβόμαστε ότι θα μας προσάψουν τεμπελιά και αεργία επειδή τολμήσαμε στις διακοπές μας να μην ασχοληθούμε με δουλειά, φοβόμαστε ότι δε θα λειτουργήσει τίποτα καλά τώρα που λείπουμε εμείς (γιατί είμαστε και κομματάκι εγωιστούληδες), αλλά κυρίως φοβόμαστε κάτι που δεν καταλαβαίνουμε. Να περάσουμε καλά! Φοβόμαστε ακόμα και να πιστέψουμε ότι υπάρχει πιθανότητα να μας συμβεί.
Ένας χειμώνας πίεση, άγχος, δυσκολίες, χρέη, στενοχώριες και τώρα πρέπει να ‘μαι αραχτός στην παραλία με τον δροσερό μου cappuccino και απλώς να ακούω το πλατς, πλατς, και το φλάπα φλούπα; Έτσι ξαφνικά; Πώς γίνεται; Δεν ξέρω. Δεν μπορώ να το διαχειριστώ. Έχω να το ζήσω μήνες (μη σου πω και χρόνια)! Γέλιο, ξεκούραση, ανεμελιά; Α, πα, πα, πα, πα, μου ‘ρθαν απότομα… ας έχω στο άλλο το χεράκι και το κινητό να απαντάω σε κάνα mail, γιατί τόσο απότομα στην απεξάρτηση δεν μπήκε κανένας εθισμένος στην ιστορία της ανθρωπότητας.
Ναι, αλλά θα ‘σαι ο πρώτος! Σκέψου το κι έτσι! Εντάξει, σκασίλα σου η πρωτιά, σε νιώθω, μαζί σου είμαι κι εγώ, αλλά κάτι πρέπει να βρεις για να πείσεις τον εαυτό σου ότι τη χρειάζεσαι αυτήν την απεξάρτηση. Ότι πρέπει να βρεθείς αραχτός στην παραλία με τον δροσερό σου cappuccino και να φωνάξεις «είμαι ο Χρόνης (αν σε λένε αλλιώς, πες το δικό σου όνομα καλύτερα…) και είμαι καλά»! Γιατί, αν δεν το φωνάξεις, δεν είσαι καλά, αδερφέ… δεν είναι κανένας μας καλά δηλαδή αν κάνει διακοπές και έχει περισσότερο άγχος για τα mail του γραφείου παρά για την κανέλα που θα έχει ο δροσερός του cappuccino και θα μπλεχτεί με τη μυρωδιά της καρύδας και του ιωδίου από τριγύρω. Δεν είναι καλά αν δεν αποζητά την απεξάρτηση.
Και ξέρω ότι είναι Σεπτέμβρης κι όποιος την αποζήτησε, την αποζήτησε, τώρα τα κεφάλια μέσα. Κι όμως, μωρέ… σώζεται ακόμα η κατάσταση αν θέλουμε. Μπορούμε να τα καταφέρουμε. Ακόμα κι αν το κέντρο απεξάρτησης δεν είναι παραθαλάσσιο και δε σερβίρει δροσερό cappuccino, αλλά είναι ένα σινεμά με μοσχομυριστά ποπ κορν, μια βόλτα κάτω απ’ την Ακρόπολη με τους πλανόδιους να παίζουν μουσική, μια μάζωξη μετά τη δουλειά στο σπίτι με τα φιλαράκια μας που θα ‘χει μαγειρέψει ο καθένας το δικό του φαγητό και θα ‘ρθουν για να το τσακίσουμε. Ο καθένας έχει το δικό του κέντρο απεξάρτησης και είναι κοντά του, δίπλα του, μέσα του. Αρκεί να θέλει να κλειστεί. Έστω και ώρες εκτός γραφείου…
