..Zorro, Batman, Πειρατής, Ιππότης, Power Ranger, Spiderman, Φρυγανιά…! Φρυγανιά;;; Ναι, ναι, καλά άκουσα… Το κοριτσάκι στο απέναντι ράφι με τις αποκριάτικες στολές ζητούσε απεγνωσμένα απ’ τη μητέρα του να ντυθεί Φρυγανιά! Δεν ξέρω ποια υπέροχα τρελή σκέψη το οδήγησε εκεί, αλλά το βρήκα εξαιρετικό και έβαλα τα γέλια. Μάλλον όμως μόνο εγώ! Και το βρήκα εξαιρετικό και έβαλα τα γέλια. Γιατί η μητέρα της μικρής φρυγανιάς με κοίταξε με ύφος τουλάχιστον περιφρονητικό και σκληρό σαν παξιμάδι άβρεχτο, έπιασε το κοριτσάκι απ’ το χέρι (αλήθεια, γιατί το κάνουν πάντα αυτό οι γονείς όταν θυμώνουν με κάποιον;) και σχεδόν σαν να το μαλώνει που τόλμησε να σκεφτεί κάτι τέτοιο του είπε: «Τι χαζομάρες είναι αυτές, Ελένη; Έλα να τελειώνουμε, σκέψου κάτι πιο συνηθισμένο»! ντιιιιιιιιιιιιιιιιιιιιιιιιιιιιιιιιιιιιιιιιιιιιιιιιιιν…………………!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!! Έτσι κάπως -σαν καμπανάκι που το χτύπησε κάποιος δίπλα στ’ αυτί μου- ακούστηκε αυτή η λέξη της συγκεκριμένης μητέρας. «Συνηθισμένο… κάτι πιο συνηθισμένο»! Και ενώ το βαφτιστήρι μου -που γι’ αυτόν είχα βρεθεί να αγοράζω αποκριάτικα- δοκίμαζε πάνω μου ό,τι πιο αστείο έβρισκε μπροστά του και διασκέδαζε αφάνταστα, οι σκέψεις στο δικό μου το μυαλό άρχισαν να δίνουν τη θέση τους η μία στην άλλη, όπως οι στολές στα ράφια του μαγαζιού. Καταιγιστικά. Χωρίς κενό! Για συνηθισμένους τελικά μας μεγαλώνουν. Όχι για ξεχωριστούς. Όχι για ιδιαίτερους. Αλλά για μία απ’ τα ίδια. Να γίνουμε μία από εκείνες τις πολλές στολές στα ράφια ενός καταστήματος, που, ακόμα κι αν βρίσκεται σε έλλειψη, μπορείς με μεγάλη ευκολία να τη βρεις στα ράφια κάποιου άλλου. Να μην είσαι το μοναδικό κομμάτι, αλλά ένα απ’ τα δεκάδες αντίτυπα του αρχικού πατρόν. Μα είναι δυνατόν; Γιατί; Γιατί αυτό το κοριτσάκι να είναι ίδιο με όλες του τις συμμαθήτριες και δυστυχισμένο και να μην κάνει αυτήν τη φοβερή επαναστατική κίνηση να ντυθεί Φρυγανιά; Και θέλουμε μετά αυτό το ίδιο κοριτσάκι να μεγαλώσει και να πάρει τη ζωή του στα χέρια του; Να κάνει επανάσταση; Προσωπική ή κοινωνική, δεν έχει σημασία. Θέλουμε να σηκωθεί από τον καναπέ και να διεκδικήσει; Τι; Το δικαίωμα στην «Κολομπίνα»; Αφού θα το ‘χεις μάθει να κάνει ό,τι και οι άλλοι: να συνηθίζει στο συνηθισμένο και να διαφοροποιείται από το διαφορετικό.
Η συνήθεια μπορεί να έχει και τη γλυκιά της πλευρά σε κάποιες περιπτώσεις, αλλά στο βάθος της κρύβει έναν φόβο για το επόμενο, για το καινούργιο, έχει μέσα της μια αναβλητικότητα. Και κάτι τέτοιοι διάλογοι στους διαδρόμους ενός παιχνιδάδικου -που μοιάζουν τόσο ασήμαντοι κι αθώοι- σε κάνουν να καταλαβαίνεις πολύ περισσότερα πράγματα κι απ’ ό,τι θα συμπέραινες έπειτα από ατελείωτες ώρες βαθυστόχαστων συζητήσεων. Σε έναν κόσμο που σε εκπαιδεύει για Spiderman ή για Νεράιδα (γιατί αυτές οι στολές είναι σε πληθώρα στο εργοστάσιο κι είναι κρίμα να ξεμείνουν μες στις αποθήκες) είναι πολύ βαρύ να θες να είσαι Φρυγανιά. Δεν συγχωρείται εύκολα και κυρίως δεν επιτρέπεται. Και μεγαλώνεις έτσι. Μεγαλώνεις ξέροντας ότι τη Φρυγανιά πρέπει να την κάνεις παπάρα και να την καταπιείς, εν αντιθέσει με τη στολή που θέλουν οι άλλοι να φοράς και την οποία πρέπει να ‘χεις πάντοτε φρεσκοπλυμένη και καλοσιδερωμένη. Και φτάνεις κάποια στιγμή σε κάποια ηλικία κι αυτή η στολή σε πνίγει -άσε που ‘χεις και το απωθημένο της Φρυγανιάς που λιγουρεύεσαι χρόνια. Αλλά την έχεις συνηθίσει τόσο πολύ πια τη στολή, που πλέον ακόμα κι εσύ ο ίδιος δεν τολμάς να την πετάξεις από πάνω σου. Έχεις συνηθίσει το συνηθισμένο και μένεις εκεί, σαν Spiderman που ‘χει πιάσει αράχνες ή σαν Νεράιδα απομυθοποιημένη και δεν ψήνεσαι πια για Φρυγανιά. Έχεις συνηθίσει στον έρωτα που ‘χει τελειώσει, στη δουλειά που δεν πληρώνει, στον φίλο που δεν είναι εκεί ποτέ, στον κόσμο ολόκληρο που δεν αλλάζει γιατί βολεύεται με τις στολές που του δίνουν και δεν ζητάει αυτή που θέλει μην τυχόν και χάσει κι αυτή που ήδη φοράει. Όχι, δε γίνομαι εγώ υπερβολικός. Υπερβολική ήταν μάλλον αυτή η μητέρα στο απέναντι ράφι που δεν άφησε το κοριτσάκι της να χαρεί τις Απόκριες, προφανώς από φόβο πώς θα εξηγήσει στις φίλες της ότι το δικό της το παιδί δεν ντύθηκε βασίλισσα της νύχτας, πριγκίπισσα της μέρας ή οποιαδήποτε άλλη εστεμμένη του μεσημεριού. Μα δεν θέλει στέμμα, κυρία μου, το κοριτσάκι σας, είναι δημοκρατικός χαρακτήρας! Κι αν εσύ το μάθεις πώς μια τρελή σκέψη που του ‘ρθε στο μυαλό και το ‘κανε για λίγο να χαρεί είναι για να την ξεχάσει με το που την είπε κιόλας, μην έχεις απαίτηση έπειτα απ’ αυτό να γίνει ευτυχισμένο. Γιατί το πιθανότερο είναι ότι θα χρειαστεί πολλά λεφτά στην ψυχανάλυση για να το καταφέρει και δεν έχω δει και το Ε9 σου για να ‘χω γνώμη. Για συνηθισμένους, λοιπόν, μας μεγαλώνουν. Αλλά αν κάπου μέσα σας νιώθετε να ‘χετε καταπιεί μια Φρυγανιά, να ξέρετε ότι δεν είστε οι μόνοι. Είμαστε πολλοί αυτοί που μας είπαν κάποτε στον διάδρομο ενός παιχνιδάδικου να είμαστε συνηθισμένοι. Το μόνο που χρειάζεται είναι να κάνει κάποιος την αρχή και να τολμήσει. Μια δοκιμή (της Φρυγανιάς) θα σας πείσει…
Υ.Γ.: Αλήθεια, πώς θα μπορούσε να ντυθεί κανείς φρυγανιά; (σκέψη για τις φετινές Απόκριες)
