Όταν γίνεσαι πρώτη φορά μαμά, πολλοί θα σε κατηγορήσουν πως έχεις μια τάση προς την υστερία. Δε θα τους κακολογήσω… Μπορώ μόνο να τους διορθώσω, αλλάζοντάς το σε τάση προς την υπερβολή. Είναι όμως λογικό… Είναι μία πολύ φρέσκια εμπειρία, απαιτεί άμεσες αποφάσεις για πολύ σοβαρά ζητήματα (π.χ. εμβόλια) και αυτό εμπεριέχει πολύ φόβο. Δεν θα μπω στο θέμα των εμβολίων, γιατί, ενώ το έψαξα αρκετά, ακόμα δεν είμαι σίγουρη για αυτό που αποφάσισα να κάνω ή να μην κάνω στο παιδί μου, αλλά σίγουρα μπορώ να να μοιραστώ μαζί σας έναν πολύ σοβαρό και ταυτόχρονα γελοίο φόβο που έχω, όταν το παιδί μου πάει να συναντήσει άλλα παιδιά. ΤΙΣ ΙΩΣΕΙΣ!
Πάντα έλεγα, τι ωραία, να κάνω κι εγώ ένα παιδάκι και να αρχίσουμε τα παιδικά πάρτυ, τα θέατρα, τα κουκλοθέατρα και όλες αυτές τις υπέροχες δραστηριότητες και τώρα ακούω για κάλεσμα και μου σηκώνεται η τρίχα! Αρχίζω να ρωτάω και τι παιδάκια θα είναι εκεί; Πηγαίνουν παιδικό σταθμό; Θα είναι σε κλειστό χώρο και ένα κάρο τέτοια, που με κάνουν να ξενερώνω αφάνταστα, καταρχήν με τον εαυτό μου. Τραγικό. Γιατί, μου λένε, κάνεις έτσι;
Και φυσικά η απάντησή μου είναι πως είναι τόσο μικρή που ακόμα και ένα απλό κρυολόγημα να πάθει θα μείνουμε άυπνοι 5 ημέρες, επειδή δεν θα μπορεί να κοιμηθεί (βλέπεις πιπίλα και βουλωμένη μύτη=αδύνατο). Πού να βάλεις και τον πυρετό… Το έβαλα σωστά το θερμόμετρο; Ανέβηκε ο πυρετός; Κατέβηκε ο πυρετός; Να την κάνω ένα μπανάκι τώρα που φλέγεται ή να την αφήσω να κοιμηθεί; Να συνεχίσω τα ομοιοπαθητικά ή να της δώσω αντιπυρετικό;
Ας μη φτάσω στην αντιβίωση που τρέμω μην αναγκαστώ να πέσω στην ανάγκη της… Και φυσικά το «αισθάνεσαι καλύτερα, μωρό μου;» ή το «πού πονάς;» ακόμα να μη μπορεί να απαντηθεί, ούτε καν να εννοηθεί από την μόλις 18 μηνών Μαρία.Ας ήταν λέω τουλάχιστον τριών χρονών να λέει και καμιά κουβέντα να καταλάβω τι της συμβαίνει και ας πάμε όπου θέλει! Δεν είναι όμως έτσι.
Οι εικόνες και η χαρά που παίρνει το παιδί από τη συναναστροφή του με άλλα παιδάκια και ειδικά από όμορφα οργανωμένες παιδικές δραστηριότητες είναι ασύγκριτες. Αλλάζουν οι φατσούλες τους. Ενθουσιάζονται. Τα βλέπεις και καταλαβαίνεις πως εκείνη την ώρα με τόση χαρά που παίρνουν, με τόσο «φως» που μπαίνει μέσα τους, πρέπει να δυναμώνει ακόμα και το ανοσοποιητικό τους. Ας το κάνουμε λοιπόν. Ας βγούμε. Ας παίξουμε. Και αν δούμε παραδίπλα καμιά μύξα παραπάνω, ας φύγουμε λίγο νωρίτερα, τελικά.
Φιλώ σας. Β.
Comments are closed.