Παραστάσεις που είδα το 2015 και μου άρεσαν, ξεχώρισα και με εξέπληξαν ευχάριστα.
από την Chris Tso
Αφορμή να ανατρέξω στις σημειώσεις μου, η ερώτηση του αγαπημένου φίλου Γιώργου για το ποιες παραστάσεις μου άρεσαν τη χρονιά που φεύγει, με αφορμή την καταγραφή για το City Code Magazine .
Ιανουάριο με Δεκέμβριο του 2015, είδα αρκετές δεκάδες παραστάσεις, υπήρξαν πολλές καλές που ήθελα και δεν πρόλαβα να δω, κάποιες που παιζόταν αλλά τις είχα δει το 2014 και κάποιες που έχω προγραμματίσει να δω άμεσα.
Ωστόσο, στάθηκα και θα θυμάμαι είτε γιατί με συγκίνησαν ιδιαίτερα είτε γιατί με εξέπληξαν ευχάριστα, τις παρακάτω παραστάσεις:
( η σειρά δεν είναι αξιολογική, αλλά όπως εμφανίζονται στο ημερολόγιό μου και οι κρίσεις εντελώς υποκειμενικές)
–Αχ!, από τους Bijoux de Kant, σκηνοθεσία Γιάννη Σκουρλέτη, της Γλυκερίας Μπασδέκη, βασισμένο στην Κερένια κούκλα του Χρηστομάνου,στο Ίδρυμα Κακογιάννη, εξαιρετική Λένα Δροσάκη (δεν είναι τυχαίο που ήταν υποψήφια για το θεατρικό βραβείο Μελίνα Μερκούρη για την καλύτερη γυναικεία ερμηνεία για άλλες δύο παραστάσεις που συμμετείχε και πήρε τελικά την καρφίτσα της Μελίνας)
– Επάγγελμα πόρνη, της Λιλής Ζωγράφου, σε σκηνοθεσία Ένκε Φεζολλάρι, στο Ίδρυμα Κακογιάννη, την ερμηνεία της Αλεξάνδρας Παλαιολόγου.
–Άμλετ, σκηνοθεσία Γ. Χουβαρδά στη Στέγη, ένα κλασικό έργο σε μια σκηνοθεσία σύγχρονη που δεν μύριζε ναφθαλίνη.
–Αυτοκρατορία (I have your data), βασισμένο σε κείμενο του Βέλτσου και σκηνοθεσία Μιχαήλ Μαρμαρινού που παίχτηκε σε έναν εξαιρετικό χώρο, στο φουαγιέ του Μεγάρου Μουσικής Θεσσαλονίκης, πολύ ιδιαίτερη εμπειρία.
– Μια μέρα, όπως κάθε μέρα, σε ένα διαμέρισμα από τα χιλιάδες διαμερίσματα της Αθήνας, αυτά με τα κουφώματα ασφαλείας και τους βολικούς καναπέδες τους, σε κατάσταση αμόκ. Ή η ανουσιότητα του να ζεις. Δεν θυμάμαι απέξω όλο τον τίτλο, αλλά στην παράσταση που σκηνοθέτησε η Λένα Κιτσοπούλου, ταυτίστηκα αρκετά, ήταν σαν να βλέπω σκηνές από ζωές γνωστών μου. Στο θέατρο Τέχνης.
– Κατερίνα, του Κορτώ, σκηνοθεσία Γιώργου Νανούρη, στο θέατρο Θησείο, θα θυμάμαι την ερμηνεία της Λένας Παπαληγούρα
–Torobaka, την παράσταση χορού των Akram Khan & Israel Galvan στη Στέγη, απόλαυση.
– Φαέθων, του Δ. Δημητριάδη, στο θέατρο της οδού Κυκλάδων, θα θυμάμαι τη σκηνοθεσία του Δ. Καραντζά στο έργο, τους ήχους και τις ερμηνείες, ιδιαίτερα του Περικλή Μουστάκη.
–Παράσιτα, έργο της Βίβιεν Φράντσμαν σε σκηνοθεσία του Βαγγέλη Θεοδωρόπουλου, στο Θέατρο του Ν. Κόσμου οι ερμηνείες των Κόρα Καρβούνη και Ιωάννας Κολλιοπούλου, τόσο ρεαλιστικές.
– Περσινή αρραβωνιαστικιά, βασισμένη στο κείμενο της Ζατέλη, από την ομάδα Elephas tiliensis (σκηνοθεσία Δ. Αγαρτζίδη, Δ. Αναστασογλου με τις Αν. Ευστρατιάδου, Σ. Κεκέ , Τ. Αν. Πίττα), στο Θέατρο του Ν. Κόσμου, πολύ ωραία ευρηματική σκηνοθεσία και καταπληκτικές ερμηνείες.
– Η Λίλα λέει, του Σιμό, σκηνοθεσία Β Μαυρογεωργίου και Μ. Κάλμπαρη, στο Θέατρο Τέχνης, ενδιαφέρον κείμενο και πάλι εξαιρετική η Λένα Δροσάκη.
–Βυσσινόκηπος, σε σκηνοθεσία του Καραθάνου στη Στέγη,πάλι ένα όχι κλασικό ανέβασμα, ο Καραθάνος με τις ομαδικές σκηνές που είναι σαν πίνακες ζωγραφικής, το τραγούδι της Κιτσοπούλου στην παράσταση.
–Life in Progress, Συλβί Γκιλλέμ, στο Ηρώδειο, στο Φεστιβάλ Αθηνών όσες φορές και να τη δεις, είναι μεγάλη!
– Σόνια, στο Φεστιβάλ Αθηνών από το Νέο Θέατρο της Ρίγας, σκηνοθεσία Άλβις Χερμάνις, την ερμηνεία του Γκούνταρς Άμπολινς που αν και δεν έλεγε λέξη, είχε δυο τρεις σκηνές για ανθολογία θεάτρου (όπως αυτή με το κοτόπουλο).
– Mies Julie, στο Φεστιβάλ Αθηνών από το Baxter Theatre Center-Γιαελ Φαρμπερ, πολύ ωραία διασκευή και κορμιά που ξεχείλιζαν από το πάθος .
– Ρήσος, σε σκηνοθεσία της Κ. Ευαγγελάτου στο Φεστιβάλ Αθηνών, στον υπέροχο χώρο του Λυκείου, αξέχαστος ο περίπατος στο χώρο με τη συνοδεία της υπέροχης μουσικής (Λευτέρης Βινιάδης/κρουστά του Ωδείου Αθηνών).
– Νέκυϊα, συνεργασία του Μαρμαρινού & του Θεάτρου Νο στην Επίδαυρο, θα το θυμάμαι ως ένα σημαντικό καλλιτεχνικό γεγονός και ιδιαίτερα τιμητική συνεργασία, και επειδή «έφυγα» με την απίστευτη τελετουργία που λάμβανε χώρα στη σκηνή (αν και θα το προτιμούσα σε κλειστό χώρο για να έχω πιο άμεση επαφή με τους ηθοποιούς).
– «6 a.m. How to disappear completely» την διεθνή συμπαραγωγή των Blitz, στη Στέγη, απίστευτο σκηνικό, δεν έχω δει ελληνική ομάδα σε τέτοια παραγωγή.
– Ο Φίλιπ Γκλας αγοράζει μια φραντζόλα ψωμί, τέσσερα μονόπρακτα του Ντέιβιντ Άιβς, στο θέατρο 104, τη σκηνοθεσία της Σ. Μαραθάκη και τις τόσο λεπτοδουλεμένες και καλοδουλεμένες ερμηνείες όλων των ηθοποιών.
–Το γήρας, στην Πειραματική σκηνή του Εθνικού Θεάτρου, μην το χάσετε αν δεν το έχετε δει και πάρτε χαρτομάντηλα μαζί σας, η Μαυραγάννη θεωρώ ότι είναι εξαιρετική στο είδος θεάτρου που καταπιάνεται.
–Γκάμπυ, σκηνοθεσία Κ. Καραλή, στο θέατρο Βασιλάκου, τον Άγγελο Παπαδημητρίου και τη Λίλα Μπακλέση (είμαι σίγουρη ότι έχει λαμπρό μέλλον αυτό το κορίτσι) που κεντάνε, στην ενδιαφέρουσα με ωραία ευρήματα σκηνοθεσία.
–Τα παιδιά του ήλιου, του Γκόργκι σε σκηνοθεσία Ν. Μαστοράκη, στο Θέατρο Τέχνης,ωραίο κείμενο, ωραία σκηνοθεσία.
– Τέφρα και σκιά, του Πίντερ, σε σκηνοθεσία Δ. Καραντζά, στο θέατρο Ροές, την ερμηνεία της Εύας Σαουλίδου.
Δεν έχω δει από αυτά που παίζονται ακόμη, αλλά θα το κάνω άμεσα:
Φάουστ,σκηνοθεσία Κ. Ευαγγελάτου / Φθινοπωρινή Σονάτα, σκηνοθεσία Μ. Μαυραγάνη/Η Τσερλίνε και το σπίτι των κυνηγών, σκηνοθεσία Γ. Καλαβριανού/Σκοτεινές γλώσσες, σκηνοθεσία Θ. Μοσχόπουλου/Τα ωραία μας χέρια, σκηνοθεσία Ε Μπίρμπα/ Σε σας που με ακούτε, σκηνοθεσία Μ. Καρατζογιαννη/ Σαλώμη, σκηνοθεσία Θ. Γλυνάτση / «Πίστη, αγάπη, ελπίδα» σκηνοθεσία Ακύλα Καραζήση.
Θα θυμάμαι και δυο ακόμη βραδιές, που δεν είναι θεατρικές παραστάσεις αλλά κρατούν ιδιαίτερη θέση στην καρδιά μου, η καθεμιά για διαφορετικούς λόγους:
Μια νύχτα του Φλεβάρη που το θέατρο Πόρτα -ευτυχώς σε λειτουργία ξανά και μάλιστα πολύ δραστήριο – έγινε σκυλάδικο, με τη συνδρομή του Σίμου Κακάλα, του Γιώργου Παπαγεωργίου και πολλών φιλικών συμμετοχών έκπληξη και θα μου μείνει αξέχαστη.
Μια νύχτα του Δεκέμβρη στην Πειραματική Σκηνή του Εθνικού Θεάτρου (που έχουν αναλάβει οι Πρόδρομος Τσινικόρης και Ανέστης Αζάς) η πρώτη από μια σειρά εκδηλώσεων στο πλαίσιο του θεσμού open stage από το Πρόγραμμα Μεταπτυχιακών Σπουδών του Τμήματος Θεατρικών Σπουδών του ΕΚΠΑ με τίτλο «Η ζωή μου στο θέατρο» και ήταν αφιερωμένη στην Όλια Λαζαρίδου, που μίλησε για την μέχρι τώρα πορεία της αλλά και γενικά για τη «ζωή» και ζέστανε και γλύκανε τις δικές μας καρδιές.
Και βέβαια περιμένω με ανυπομονησία τις παραστάσεις που θα με συγκινήσουν το 2016 και εύχομαι καλή θεατρική χρονιά σε όλους.
[divider]Bestof2015[/divider]
