ιστορίες της διπλανής πόρτας
…στην οποία δεν ξέρεις ποιος μένει!
_____________________________
γράφει ο Νίκος Μήτσας
Δεν είναι αργία. Είναι αλλεργία. Όχι η πρώτη του Μάη. Αλλά κάθε πρώτη μέρα που μια νύφη και δη μωρομάνα συναντά έπειτα από καιρό την πεθερά της…! Αυτό τουλάχιστον φώναζε η αδερφή μου το βράδυ της Πρωτομαγιάς, όταν γυρνούσαμε σπίτια μας και ήταν έτοιμη να βγάλει καντήλες από την ολοήμερη αυτή συνάντηση!
Είπαμε να βρεθούμε όλο το σόι (γονείς, αδέρφια, συμπεθέρια) να πιάσουμε τον Μάη και να φάμε κάπου έξω μιας και ο καιρός έφτιαξε επιτέλους! Εγώ μόνος ως γνήσιο μπακούρι και η αδελφή μου με τον άντρα της, το δίχρονο γιο της και τα πεθερικά! Και όπως είναι φυσικό σε τέτοιες οικογενειακές μαζώξεις τις συζητήσεις μονοπωλούν ως επί το πλείστον τα πιτσιρίκια. Γιατί να αποτελέσουμε εμείς εξαίρεση λοιπόν; Ο μικρός Γρηγόρης ήταν το θέμα της ημέρας. Κι αυτό δεν είναι απαραίτητα καλό και ευχάριστο. Όχι τουλάχιστον όταν στην ίδια συζήτηση ανακατεύονται νύφη και πεθερά…! Γιατί οι γενιές, οι απόψεις, αλλά και ο τρόπος που εκφράζονται είναι τόσο, μα τόσο διαφορετικά…
Είναι αξιοσέβαστη η γνώση και η εμπειρία των μεγαλύτερων, αλλά είναι στιγμές που μπορεί να γίνει τόσο σπαστική, καθώς προσπαθεί να επιβληθεί με το «έτσι θέλω» στη νεότερη μητέρα που μεγαλώνει (όχι κακά, αλλά) διαφορετικά το παιδί της. Νομίζω καμία μάνα και καμία πεθερά δε δέχεται αυτό το «διαφορετικά»! Όλες θέλουν τα εγγόνια τους να μεγαλώσουν με τον τρόπο που μεγάλωσαν εκείνες τα παιδιά τους, χωρίς να έχει σημασία αν πρακτικά ή επιστημονικά έχει αποδειχτεί ότι μπορεί και κάποια πράγματα να είναι λάθος.
Και ναι, είναι αστείες αυτές οι στιγμές όταν τις βλέπεις ως παρατηρητής (είτε στη ζωή είτε στα σίριαλ), αλλά (στην πραγματικότητα) δε θα ‘θελα να ‘μαι ούτε ψύλλος στον κόρφο της αδελφής μου, η οποία πέρασε την Πρωτομαγιά παίρνοντας ιδιαίτερα μαθήματα (όχι κατ’ οίκον, αλλά κατ’ εστιατόριον) για την ανατροφή του γιου της! Και μάλιστα χωρίς να το ζητήσει η κακομοίρα!
Ποιος σου είπε, καλή μου συμπεθέρα, ότι η νύφη σου θέλει να ακούει συνεχώς ότι το παιδί της πρέπει να τρώει ολημερίς, χωρίς να έχει πρόγραμμα, γιατί πρέπει όπως λες να μεγαλώσει, και όχι όταν θέλει και ζητάει; Ποιος ορίζει ότι το μεσημεριανό φαγητό της οικογένειας πρέπει να είναι στις δύο απαραιτήτως και γκρινιάζεις σ’ ολόκληρη τη διαδρομή γιατί δεν πρόκειται να φτάσουμε νωρίτερα απ’ τις 3 στην ταβέρνα και ο μικρός θα μείνει νηστικός; Ποιος σου είπε επίσης ότι το φαγητό του Γρηγοράκη πρέπει να γίνει νιανιά γιατί, άκουσον-άκουσον, το παιδί βαριέται να μασήσει;
Καλά.. και όταν φτάσαμε επιτέλους στην ταβέρνα είχε λόγο και για το τι θα φάει ο Γρηγοράκης για να μπορέσει να χορτάσει και για το πώς θα κάτσει ο Γρηγοράκης για να μην το φυσάει το ρεύμα και για το αν θα βάλει μπουφάν ο Γρηγοράκης για να μην κρυώσει (ασχέτως του ότι όλοι οι υπόλοιποι ήμασταν με κοντομάνικα και όλα τα υπόλοιπα παιδάκια στην ταβέρνα επίσης και ο Γρηγοράκης έσκαγε). Όταν δε ο Γρηγοράκης αποκοιμήθηκε στο καρότσι του, εκείνη πήγαινε και τον σκέπαζε με το κουβερτάκι του ανά πέντε λεπτά! Ενώ το έρμο το παιδάκι ήταν κάθιδρο και κάθε τόσο το πετούσε. Και δωσ’ του πάλι αυτή να του το ξαναβάζει επάνω του! Θα πρέπει να το έκανε ίσα με δώδεκα φορές. Και φυσικά η απάντηση στη δόλια αδερφή μου -που είχες την αίσθηση ότι το πιρούνι το κρατούσε μάλλον για να καρφώσει την πεθερά απέναντί της παρά το μπιφτέκι στο πιάτο της- ήταν το γνωστό τσιτάτο «εσείς οι νέες μανάδες δεν ξέρετε». Πράγμα που από όπου και να το πιάσεις δηλαδή είναι λάθος!
Τι σημαίνει νέες μανάδες; Όλες οι μάνες των μωρών νέες είναι. Άπειρες δηλαδή. Έγινε καμία γυναίκα μάνα με έτοιμη την εμπειρία στο τσεπάκι της; Καλώς ή κακώς τη μητρότητα τη μαθαίνεις λίγο στου Κασίδη του κεφάλι (όπου Κασίδης βλ. Γρηγοράκης και ο κάθε Γρηγοράκης). Καμία δεν ήξερε. Ούτε η πεθερά που τώρα θεωρεί πως έχει master στη μητρότητα και 4 διδακτορικά. Άσε δηλαδή που κάποιος πρέπει να εξηγήσει στις γενιές αυτές ότι οι μέθοδοι ανατροφής ενός παιδιού έχουν λίγο εκσυγχρονιστεί. Το λένε οι παιδίατροι, το λένε οι ψυχολόγοι, το λένε τα κομπλεξικά παιδιά που έχουμε γίνει όλοι εμείς που μας μεγάλωσαν αυτής της ηλικίας άνθρωποι. Όχι ότι η δικιά μας η γενιά θα τα κάνει όλα τέλεια, αλλά οφείλει να δοκιμάσει τις δικές της μεθόδους. Μα αλήθεια δηλαδή, αγαπητές γιαγιάδες, θεωρείτε ότι η μέθοδος με την οποία μεγαλώσατε εσείς τα παιδιά σας (εμάς δηλαδή) είναι η καλύτερη και δεν επιδέχεται βελτίωσης; Εκτός κι αν λειτουργούμε με τη λογική χλωρίνης: αυτή ξέρω, αυτήν εμπιστεύομαι!
Μη γεμίζετε τις μανάδες με τύψεις, γιατί αυτό μπορεί να κάνει χειρότερο κακό στο μεγάλωμα των λατρεμένων σας εγγονακίων αν δεν το έχετε καταλάβει. Ξέρουμε όλοι πως δεν το κάνετε από κακό, αλλά η καλή πρόθεση έχει πάψει προ πολλού να είναι δικαιολογία για όποια χαζομάρα κάνουμε σ’ αυτήν τη ζωή. Μπορεί να είναι ελαφρυντικό, αλλά δε μας αθωώνει. Αφήστε τις νυφούλες σας να κάνουνε αυτό που εκείνες νιώθουν και να το δουλέψουνε με το δικό τους τρόπο και όχι με το δικό σας. Εσείς δε χρειάζεται να είστε τόσο εργατικές σε σχέση με την ανατροφή των εγγονιών σας. Όχι… δεν είναι αργία. Είναι απεργία αυτό που πρέπει να κάνετε. Και αυτός ο μήνας είναι μια καλή αφορμή να ξεκινήσετε…
Υ.Γ.: Το κείμενο αυτό κρατιέται για καδράρισμα όταν και η αδελφή μου θα γίνει πεθερά με το καλό…
