Δεν είμαι παιδί χωρισμένων γονιών, όμως ως παιδί παρακαλούσα να είχαν πάρει την απόφαση οι γονείς μου και να χώριζαν. Ίσως σήμερα τα πράγματα να ήταν διαφορετικά και για αυτούς και για μένα.
Διαβάζω, κατά καιρούς, φίλους που χωρίζουν και, ενώ η μητέρα ή ο πατέρας το διαφυλάσσει ως κάτι προσωπικό, για να μην εκθέσει τον άλλον, ο άλλος γονιός ανεβάζει δακρύβρεχτα στάτους για να αποδείξει την μητρότητα ή την πατρότητά του. Και από κάτω σχόλια από αυτούς που είναι έξω από τον χορό να λένε τη δική τους άποψη, πολλές φορές κριτικάροντας το άλλο άτομο και όχι αυτόν που γράφει το συγκεκριμένο ποστ.
Το να αποδείξεις ότι είσαι σωστός γίνεται με πράξεις και όχι με αναρτήσεις στάτους. Το ότι ο άλλος δεν απαντά δεν σημαίνει ότι τον κάνει λιγότερο ικανό γονιό. Αλλά, επειδή κανείς μας δεν είναι μέσα στην οικογένεια του καθενός, είναι καλύτερο να υποστηρίξουμε την απόφαση ενός ανθρώπου- ή την κοινή απόφαση- να χωρίσει. Ένα παιδί μπορεί να γίνει ευτυχισμένο είτε βρίσκεται με τους δύο γονείς μέσα στο σπίτι είτε όχι. Αρκεί να υπάρχει αγάπη, ειλικρίνεια και σεβασμός στο παιδί. Η ασπίδα του παιδιού δεν είναι να το κάνουν μπαλάκι, αλλά να το προστατεύσουν και οι δύο εξίσου και όχι να βγαίνει ο κακός εαυτός, επειδή δεν μπορούμε εγωιστικά να δεχτούμε την απόφαση του άλλου.
Για να δώσεις μία συμβουλή ως φίλος, καλύτερα να τη δώσεις με βάση αυτό που έχεις βιώσει και έχει διαπιστώσει και όχι επειδή επηρεάζουν την κρίση σου τα συναισθήματά σου για τα εμπλεκόμενα άτομα. Το ποιος φταίει το ξέρουν οι δυό τους, όμως το παιδί τους δεν φταίει σε τίποτα.
Οι αποφάσεις που παίρνονται μέσα στην οικογένεια πρέπει να είναι σεβαστές, γιατί, πολύ απλά, μόνο αυτοί ξέρουν τι πραγματικά έχει συμβεί.
Αφήστε λοιπόν το Facebook και τα κοινωνικά μέσα δικτύωσης και κάντε διάλογο με το πρώην ταίρι σας, για να δημιουργήσετε μία όμορφη οικογένεια, ακόμη και αν δεν μπορείτε να συνυπάρχετε στο ίδιο σπίτι και οι δύο γονείς.
