γράφει ο Γιώργος Μπίλιος
Δεν είναι άνοιξη αυτή, αλήθεια.
Όλα δίπλα σου κλειστά. Κλειστά χέρια, κλειστά στόματα, κλειδωμένες ψυχές. Που δεν τις αφήνουν ν’ ανοίξουν. Να πετάξουν, να φύγουν. Τις κρατούν σφαλισμένες, λες κι από ‘κει που ήρθαν δεν είχαν νιώσει την απαξίωση. Τόσες μέρες στους δρόμους να υπομένουν κακουχίες κι όμως να συνεχίζουν το ταξίδι. Είναι πολύ μεγάλο το ταξίδι για την ελευθερία, ρε. Κι όχι δεν το βάζουν κάτω γιατί έχουν τη βεβαιότητα ότι, αν δεν ζήσουν αυτοί, θα έχουν ζήσει τα παιδιά τους. Κι αυτό τους κάνει δυνατούς. Από ατσάλι. Κατάλαβες; Σ’ εσένα το λέω, φοβισμένε, δειλέ τύπε, που η ζωή σου είναι τούτο το ρημάδι το πληκτρολόγιο. Που έχεις την άνεση να γράψεις ό,τι θες και νομίζεις ότι τάχα μου έκανες κάτι. Ότι άλλαξες τη ζωή των ανθρώπων στάζοντας δηλητήριο. Λες και σε είχαν ανάγκη, ρε, όλοι αυτοί που κυνηγιούνται από τις βόμβες τις κανονικές, αυτές που βλέπεις στις ταινίες και λες «πωωωω, ρε, δράση» τις δικές σου τις βολές. Ότι είναι ανεπιθύμητοι να γυρίσουν στην πατρίδα τους και τέτοια φοβερά ουμανιστικά τσιτάτα κραυγάζεις. Εσύ που για το μόνο πράγμα που έχεις παλέψει είναι για να μείνει ή να φύγει ο Περικλής στο Big Brother.
Δεν είναι άνοιξη αυτή, αλήθεια.
Κι ας βλέπεις να αλλάζει ο καιρός, να έρχονται ζεστές μέρες, στα λουλούδια να αρχίζουν να ξεμυτίζουν δειλά-δειλά μυρωδάτα κλωνάρια, η φύση να ξεθαρρεύει. Μην παραμυθιάζεσαι. Κοίτα μέσα σου. Έστω για πρώτη φορά. Βάλε έναν καθρέφτη μπροστά σου και παρατήρησε. Δεν είναι αντανακλάσεις. Εσύ είσαι που έχεις γίνει πιο σαθρός από τη μούχλα και δεν σε σώζει ούτε η αλλαγή της εποχής. Κατάλαβες;
Κι αν απορείς γι’ αυτά που συμβαίνουν δίπλα σου είναι γιατί δεν έχεις κάνει κάτι για να τα αλλάξεις.
[divider]Τεύχος Μαρτίου 2016[/divider]
