γράφει η Πάμπ Χρυσή
Από ένα μπαλκόνι εδώ στο νησί αγναντεύω το απέραντο γαλάζιο. Τελευταίες μέρες διακοπών. Αυτών που είχαμε περισσότερη ανάγκη από ποτέ… Ένα σμήνος πουλιών διασχίζει τον καταγάλανο ουρανό. Κάνουν κύκλους, γεννημένα ελεύθερα πλάσματα. Σε λίγο θα μας αποχαιρετήσουν κι αυτά σε αναζήτηση νέας πατρίδας. Ρεμβάζω χαμένη σε σκέψεις. Λίγες ανάσες αληθινής ζωής ακόμα, παρακαλώ. Γιατί τα «καλοκαίρια» μας να κρατάνε πάντα τόσο λίγο; Μυρίζει ήδη μελαγχολία. Το καλοκαιράκι δεν θα μένει για πολύ ακόμα εδώ. Και το φετινό άργησε πολύ ομολογώ. Για όλους μας. Για κάποιους δεν ήρθε καν.
Ένα ακόμα καλοκαίρι πέρασε δεν στάθηκε. Και μετά, τι; Θα ‘ρθει πάλι εντός, εκτός κι επί τα αυτά μας η παγωνιά; Θα χαθεί πάλι όλη η χαρά; Στιγμές θέλω κι άλλες στιγμές δυνατές, ανέμελες, αλμυρές, αγαπησιάρικες, φωτεινές. Δεν τις χορταίνεις ποτέ αυτές. Και από πάντα θαρρώ τα ωραία κρατάνε λίγο. Μια ανάσα ζωής κι ελπίδας, έτσι σαν οξυγόνο και ξανά στην γκρίζα πραγματικότητα να γυρνάς.
Δυνατοί! Να επιστρέψουμε δυνατοί κι ανανεωμένοι, για να αντιμετωπίσουμε το τόσο αβέβαιο μέλλον μας. Επιστροφή στα δύσκολα και οι αποσκευές οι ανάλαφρες θα βαρύνουν. Με πόση ανυπομονησία φτιάχνουμε πριν από τις «αποδράσεις» αυτές τις βαλίτσες και με πόση βαρεμάρα και μελαγχολία τις ανοίγουμε, όταν επιστρέφουμε στην καθημερινότητα. Τελικά, και τα άψυχα έχουν ζωή, έχουν χαρακτήρα, έχουν διάθεση, αυτή ακριβώς που συντροφεύει ανά καιρούς και τον ιδιοκτήτη τους. Μελαγχολικές αποσκευές που, όταν σας ανοίξουμε στα γνωστά πάτρια εδάφη, θα πλημμυρίσετε τον χώρο άμμο, άρωμα αντηλιακού, στιγμές δροσιάς κι ανεμελιάς. Και με τον καιρό κλεισμένες σε μια αποθήκη, σε μια ντουλάπα, κάπου χωρίς πολύ αέρα, τελοσπάντων, θα χάσετε όλο το άρωμά σας, θα μυρίσετε και κλεισούρα βαριά, μη σας πω και θα ανυπομονείτε για την επόμενη έξοδό σας… Αυτή που θα σας ξαναγεμίσει φτηνά κι απαραίτητα ρούχα κι αξεσουάρ κι ακριβά αισθήματα! Αργείς επόμενο ταξιδάκι;
Στις δύσκολες εποχές που μας έλαχε να ζήσουμε, ας θεωρήσουμε ευλογία αυτές τις αποδράσεις του νου και του κορμιού κι ας σηκώσουμε το κεφάλι να αντιμετωπίσουμε τα δύσκολα. Όσο έχουμε την υγειά μας, το σημαντικότερο όλων, θα τα καταφέρνουμε!
Μια ακόμα βουτιά σε σμαραγδένια νερά και σε πιάτα βαθιά, ένα ακόμα παγωτό, μια ακόμα νύχτα στην αμμουδιά, κάτω από ολόγιομο φεγγάρι, κι επιστρέφω… Με δριμύτερο,ελπιδοφόρο χαμογελάκι!
