Απο-γριές 2015.
Καρναβάλλομαι πανταχόθεν κυρίες και κύριοι από όλους αυτούς που με το γυαλιστερό τους χαμόγελο και την ευθυμία να αγγίζει δυσθεώρητα ύψη με περιτριγυρίζουν. Χορεύουν το χάλι-γκάλι τους και καταργούν τους καθρέφτες απ’ τα σπίτια τους. Άλλωστε είναι μη αναγνωρίσιμοι πλέον, ακόμα και στους εαυτούς τους, με τόσες μάσκες που αλλάζουν. Ένεκα των ημερών βλέπετε. Το επιτάσσει η τάση. Και του φεγγαριού το τάσι, καφές βαρύ γλυκός. Εσείς που θα κάνετε Κούλουμα εφέτο; Που θα πετάξετε αετό; Ποιoν αετό θα μου πείτε; Αυτόν που καθότανε, καλέ. Ποιον άλλο να πετάξεις; Αυτόν τον χωρίς φτερά; Ή τον άλλον που πεθαίνει στον αέρα; Αμόλα Κουλούμα και φέτο και Πάρτη-νο καρναβάλι για πάντα. Και λιλιπούτειοι καρναβαλιστές και Ελίζα Καλίτση (ξέρεις τώρα πώς να τα προφέρεις, δεν είσαι και χθεσινός), αλλά πάνω από όλα η πάρτη. Η πάρτη μας. Με κέφι, μπρίο, πολύ κρύο, ναι, ρε αδερφέ, δεν είναι και χειμώνας ετούτος. Τον χειμώνα ετούτο άμα τον πηδήσαμε. Γι’ άλλα δέκα χρόνια άιντε καθαρίσαμε. Αμ δε. Λάτιν ντεμέκ ερασταί ελληνικής προελεύσεως με εισαγόμενα ήθη και έθιμα και αυθεντικές, παραδοσιακές αντιλήψεις του φέιγ βολάν.
Άρχοντες του βολάν με ιδιαίτερη έμφαση στα αυτοκινητιστικά ατυχήματα, με προοπτικές του να γίνουν δυστυχήματα, και κατάκτηση των πρώτων θέσεων στις ηρωικές πλέον εξόδους των Αθηναίων από το κλεινόν άστυ. Αλλά, άστυ να λέει κι εσύ. Μην ασχολείσαι. Μόνο κέφι, μπρίο, χορός και μετεμψυχώσεις του Άλκη Στέα σε κάθε τοπικό καρνάβαλο-κανίβαλο. Γιατί περί κανιβαλισμού πρόκειται όταν λικνίζεσαι υπό των ήχων της Έφης Θώδη σε 80’s remix με mash-up Πέπη Τσεσμελή και τζούρι-τζούρι-γλειφιτζούρι, όταν η ελπίδα έρχεται. Εσύ μάλλον δεν την βλέπεις. Ε, που να την δεις με τη μάσκα που έχεις κοτσάρει στη μάπα και δεν λες να τη βγάλεις ούτε με λίφτινγκ. Θέλει καθαρό μυαλό, καθαρό μέτωπο και βλέμμα. Καθαρά χέρια και σκέψη. Αποκριές πώς πάτε; Δεν άκουσα; Αποκριές, λέω; Α! Από γριές; Έχουμε πολλές… Στο μυαλό και την ψυχή.
