“Πολλές φορές τα μπαμ της ανόδου, ακολουθούν τα μπαμ της πτώσης και είναι το ίδιο ηχηρά”, γι’ αυτό και η ίδια έκανε πάντα σταθερά και συνετά βήματα στην πορεία της. Εξού και η αδιάκοπη αυτή πορεία. Ένας άνθρωπος υπέρμετρα δοτικός, τόσο σε επαγγελματικό, όσο και προσωπικό επίπεδο.
Τι είναι για σένα υποκριτική;
Η τέχνη της μεταμόρφωσης σε κάτι που δεν είσαι κατ’ ανάγκην. Η προσέγγιση του διαφορετικού, μέσα απ’ τη διαρκή παρατήρηση της ανθρώπινης συμπεριφοράς, με παράλληλη ενδοσκόπηση.
Υπάρχουν κίνδυνοι στο επάγγελμα του ηθοποιού;
Η μανιέρα και η διαρκής επανάληψη των ευκολιών σου, είναι ο πιο μεγάλος κίνδυνος, μιας και σε καθηλώνει στα ίδια εκφραστικά μέσα.
Ποιό είναι το καλύτερο μάθημα που έχεις πάρει κατά τη διάρκεια της καριέρας σου;
Ας αλλάξουμε αρχικά τη λέξη καριέρα, μ’ αυτήν της πορείας. Και θα έλεγα, πως στη σκηνή, έμαθα πρώτα και κύρια να ακούω. Έμαθα τον τρόπο να ακούω, για να μπορέσω αργότερα να έχω πειστικό λόγο. Στο θέατρο δεν παίζεις μόνος.
Υπάρχουν μικροί και μεγάλοι ρόλοι για σένα;
Προφανώς και υπάρχουν, αλλά η πρόκληση είναι, να βρίσκεις ακόμα και στους μικρούς (και πίστεψέ με έχω παίξει αρκετούς) εκείνα τα στοιχεία που αφ’ ενός θα τους φωτίσουν και αφετέρου θα κάνουν την παράσταση πιο πλήρη.
Είσαι από τους ηθοποιούς που δεν έχουν μείνει ποτέ εκτός δουλειάς, ωστόσο η στάση σου απέναντί της ήταν πάντα διακριτική. Σε απασχόλησε ποτέ ένα μεγάλο μπαμ με όποια έννοια;
Πολλές φορές τα μπαμ της ανόδου, ακολουθούν τα μπαμ της πτώσης και είναι το ίδιο ηχηρά. Με ενδιέφερε και μ’ ενδιαφέρει να βρίσκω διαρκώς νέα εργαλεία έκφρασης και να βαθαίνω έτσι την υποκριτική μου τέχνη. Να βρίσκομαι στο σανίδι με άξιους εργάτες της ευλογημένης μας δουλειάς.
Σε ένα παράλληλο σύμπαν στο οποίο δεν είσαι ηθοποιός, τι θα σε έκανε να απομυθοποιήσεις το επάγγελμα αυτό;
Μα και στο ίδιο το σύμπαν που ζω και εργάζομαι θα μπορούσα να απομυθοποιήσω, (και το κάνω ήδη) όλα εκείνα τα στοιχεία που δεν έχουν σχέση με την ουσία της υποκριτικής τέχνης.
Πίσω από ποιές εικόνες βρίσκεται η δική σου πληρότητα;
Απ’ τις εικόνες της αγάπης των δικών μου ανθρώπων, στο βλέμμα των οποίων, αναζητώ επιβεβαίωση και ενθάρρυνση.
Ποιό βιβλίο διάβασες τελευταία;
«Το διπλό βιβλίο» του Δημήτρη Χατζή. Ένα βιβλίο που μπορεί να αναφέρεται σε μια ξεχασμένη Ελλάδα προηγούμενων δεκαετιών, αλλά υπογραμμίζει όλα εκείνα τα στοιχεία του ρωμαίικου, που μπορεί κανείς να τα αναγνωρίσει και στις μέρες μας
Ποιά ταινία που είδες τελευταία σου άρεσε πιο πολύ;
Το Whiplash, για το πείσμα και την επιμονή που είναι απαραίτητα στην εκπλήρωση κάποιου υψηλού στόχου. Μπορεί στον έναν απ’ τους δύο κεντρικούς ήρωες, να δει κάποιος μια υπερβολή στις μεθόδους διδασκαλίας, αλλά αυτό δεν αναιρεί τη συνέπεια του ρόλου και την απίστευτη ερμηνεία.
Ως καλλιτέχνης, τι ζηλεύεις από ξένες παραγωγές;
Τον επαγγελματισμό, με ό,τι συνεπάγεται αυτή η λέξη. Το συνήθως καλοδουλεμένο σενάριο που έχει ως αποτέλεσμα να φωτιστούν οι ρόλοι, η προετοιμασία όλων των συντελεστών (ηθοποιών, τεχνικών, και παραγωγής), που συμβάλει στο αποτέλεσμα.
Γενικά μιλώντας, υπάρχει ελπίδα στην Ελλάδα;
Ζει κανείς χωρίς ελπίδα; Και δεν είναι μια ελπίδα στηριγμένη μόνο σε ευχές και εικασίες, αλλά μια ελπίδα ιστορική, που υπογραμμίζει την ανάγκη να αλλάξουν τα πράγματα προς το καλύτερο.
Έχεις παίξει στην παράσταση “Όλα για τη μητέρα μου” του Pedro Almodovar, σε σκηνοθεσία Πέτρου Ζούλια. Πως βίωσες προσωπικά τον κόσμο του Ισπανού καλλιτέχνη;
Ο Almodovar, είναι γενικά μια ιδιαίτερα ενδιαφέρουσα και σκοτεινή συνάμα μορφή στον παγκόσμιο κινηματογράφο, με την έννοια ότι αναδεικνύει μέσα από ανθρώπους του περιθωρίου και ακραίες καταστάσεις, χαρακτηριστικά που υπάρχουν στις σύγχρονες Δυτικές κοινωνίες. Ανεξάρτητα λοιπόν από το πόσο ακραίος είναι ο χαρακτήρας που υποδύεσαι και χωρίς να προδίδεις τη σεναριακή πλοκή, πρέπει να αναζητάς τρόπους που θα κάνουν το πρόσωπο αυτό οικείο ή αναγνωρίσιμο -αν θέλεις- στα μάτια του θεατή.
